паляві́к, ‑левіка, м.

Разм.

1. Жыхар бязлеснай вёскі.

2. У старажытнай беларускай міфалогіі — гаспадар поля.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)