падкульга́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.
Разм. Падысці, кульгаючы. Пастушок ішоў цераз сілу, скалечаны, напалоханы. Ён ледзьве падкульгаў да гаспадара і заплакаў. Чорны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)