надымі́ць, ‑млю, ‑міш, ‑міць; зак.
1. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Навыпускаць многа дыму. Грубка надыміла.
2. чым і без дап. Напусціць многа дыму. У гутарцы [мужчыны] так надымілі люлькамі, што і галоў не было відаць. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)