надбі́ць, ‑даб’ю, ‑даб’еш, ‑даб’е; ‑даб’ём, ‑даб’яце; зак., што.
Разм. Надкалоць, нарабіць трэшчын, не да канца разбіць. Надбіць талерку.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)