мітрэ́нжыць, ‑жу, ‑жыш, ‑жыць; незак., каго-што.

Разм. Трывожыць, непакоіць, уносіць сумятню, разлад у што‑н. Мітрэнжылі камары і разам з сасновымі калючымі лапкамі лезлі ў вочы. Пташнікаў. І мітрэнжыць не дазволім Лад наш камунарскі. Купала.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)