мармыту́н, ‑а, м.
Разм. Той, хто часта мармыча. З дабрадушнага мармытуна.. пан Ясь рабіўся захопленым расказчыкам пра слаўныя справы. Брыль.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)