магне́та, нескл., н.
Спец. Невялікая электрамагнітная прылада, якая ўтварае іскру для запальвання гаручай сумесі ў цыліндрах рухавіка ўнутранага згарання; магнітаэлектрычны генератар.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)