крывы, ‑ая, ‑ое.
1. Выгнуты, з загібамі; не роўны, не прамы. Крывы сук. Крывая шабля. ▪ Між палёў шырокіх, Як змяя якая, Цягнецца дарога, Вузкая, крывая. Колас. У лесе ўсякія дрэвы бываюць. Тое крывое, тое аднабокае. Ермаловіч.
2. Ненармальны, пакалечаны (пра часткі цела). Крывы палец. Крывое плячо. ▪ Калі ўжо, бывае, няма ніякай работы, — дзед, кульгаючы на крывую левую нагу, абыдзе за дзень усю ваколіцу. Якімовіч.
3. Разм. З пашкоджанай нагой (нагамі); кульгавы. Назаўтра на імя Міхала крывы Пракоп прынёс тэлеграму. Васілевіч. / у знач. наз. крывы, ‑ога, м.; крывая, ‑ой, ж. Крывы з прамога смяецца. З нар.
4. Перакошаны, пахілены набок. У маленькіх крывых акенцах не ў меру пышна ззяла яснае святло. Зарэцкі. Крывыя подпісы мужыкоў занялі ўвесь ліст паперы. Колас. // Які дае скажонае адлюстраванне. Крывое люстэрка.
5. перан. Іранічны, пагардлівы (пра позірк, ўсмешку і пад.). Гледзячы Кірылу проста ў вочы.., незнаёмы спытаў з крывой усмешкай: — Што ж гэта ты, друг сітны, сказаўшы «а», не сказаў «бэ». Не хапіла духу? Шамякін.
6. у знач. наз. крывая, ‑ой, ж. Спец. Непрамая лінія. Правесці крывую.
7. у знач. наз. крывая, ‑ой, ж.; чаго. Графічны паказ пры дапамозе крывой лініі суадноснасці колькасных паказчыкаў якога‑н. працэсу. Крывая ападкаў. Крывая тэмпературы.
•••
Глядзець крывым вокам гл. глядзець.
Крывая душа гл. душа.
Крывое кола гл. кола.