ка́паць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.
1. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Падаць каплямі. Зямля была мокрая, з дрэў капала вада. Маўр. / у безас. ужыв. Удзень капала са стрэх, у зацішку зусім па-веснавому прыгравала сонца. С. Александровіч.
2. Ліць, наліваць каплямі. Капаць лякарства. // Разліваць каплі чаго‑н. на што‑н. Капаць салам на настольнік.
3. перан.; на каго. Разм. Даносіць, нагаворваць. Капаць на суседзяў.
•••
За каўнер не капае — няма падстаў спяшацца; паспеецца.
Капаць на мазгі каму — настаўляць, навучаць.
капа́ць, ‑а́ю, ‑а́еш, ‑а́е; незак., што.
1. Пераварочваючы і разбіваючы верхні слой глебы (звычайна лапатай), размякчаць, рыхліць зямлю; ускопваць. Капаць агарод. ▪ Хлапчукі капалі зямлю і насілі перагной. Васілевіч. // Выбіраючы, выкідваючы зямлю, рабіць паглыбленне. Капаць яму. ▪ Дзесяткі і сотні тысяч жыхароў сталіцы, пачалі капаць акопы, супрацьтанкавыя равы, будаваць надаўбні, каб перагарадзіць ворагу дарогу да сталіцы. Паслядовіч.
2. Выконваць, даставаць што‑н. з зямлі. Капаць бульбу. ▪ Улетку [людзі] збіралі грыбы і ягады, капалі карэнне. Якімовіч. // Рыючы зямлю, здабываць каштоўныя пароды, карысныя выкапні, мінералы. Капаць гліну. ▪ [Эдвард Лявэр] з самых малых год сваіх капаў жалезную руду. Чорны.
•••
Капаць магілу (яму) каму — рыхтаваць пагібель, тварыць зло каму‑н.