дзіклі́вы, ‑ая, ‑ае.
Разм. Які дзічыцца, пазбягае людзей (пра чалавека), недаверлівы, палахлівы (пра жывёлу). Дзіклівае дзіця. Дзіклівы кот.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)