1. Тоўстая, звычайна дубовая палка. Дзед непрыкметна падабраўся кустамі да карнікаў і, высока ўзмахнуўшы дубінай, аглушыў аднаго ў зялёнай касцы.Шчарбатаў.Віктар мігам падскочыў і забіў [змяю] дубінаю.Маўр.
2.Пагард. Пра тупога, някемлівага чалавека. — О, ты разумны! ты ўсё ўмееш. А пяць ды два не зразумееш. Дурны ў задачах, як дубіна!Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)