до́ка, ‑і, м.
Абл. Умелец, знаток якой‑н. справы. Сцёпка Ляўшун у гэтых справах быў самы дока ва ўсім сяле. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)