цудатво́рны, ‑ая, ‑ае.

1. Які творыць, робіць цуды (у 1 знач.). Цудатворны абраз.

2. Кніжн. Які робіць што‑н. незвычайнае, такое, што выклікае здзіўленне. Цудатворны ўплыў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)