чокаць 1, ‑аю, ‑аеш, ‑ае;
1. Утвараць рэзкія, адрывістыя гукі пры ўдары аб што‑н. шкляное, металічнае, пры хадзьбе па бруку і пад.
2. Абзывацца гукамі, падобнымі на «чок-чок» (пра некаторых птушак і жывёл).
чокаць 2, ‑аю, ‑аеш, ‑ае;
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)