чараця́ны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да чароту; парослы чаротам. У чарацяным гушчары шчабеча ды шастае нейкая птушыная дробязь. Брыль. Падарожнікі зніклі ў густых чарацяных парасніках, якія сцяной наступалі з абодвух бакоў на сонную рачулку. Лынькоў.

2. Зроблены з чароту. Чарацяная страха.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)