апраўда́ны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад апраўдаць.
2. у знач. прым. Які знаходзіць апраўданне ў чым‑н. Усё гэта радавала Ганну і выклікала апраўданую гордасць за мужа. Васілевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)