абамле́лы, ‑ая, ‑ае.
Які страціў прытомнасць. // Анямелы, здранцвелы. Абамлелы ад страху. □ Гуслі строіць [гусляр] свае, — струны звонка звіняць, Жменяй водзіць па іх абамлелай. Купала.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)