чыта́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; чы́таны; незак.
1. што і без дап. Адрозніваць і спалучаць літары ў словы, успрымаць што-н. напісанае, надрукаванае літарамі; вымаўляць для тых, хто слухае, што-н. напісанае, надрукаванае.
Ч. па складах.
Бегла ч.
Ч. унукам казку.
2. каго-што і без дап. Знаёміцца са зместам чаго-н. напісанага або надрукаванага (з якім-н. творам, аўтарам і пад.); атрымліваць звесткі з кніг, часопісаў і інш.
Ч. аповесці Васіля Быкава.
Ч. энцыклапедыю.
Хлопчык многа чытае.
3. што. Разумець, разбірацца ў якіх-н. знаках, абазначэннях.
Ч. ноты.
Ч. чарцяжы.
4. што і без дап. Па знешніх прыкметах распазнаваць, угадваць што-н. (перажыванні, думкі і пад.).
Ч. чужыя думкі.
Ён чытаў у яе вачах страх.
5. што. Пераказваць які-н. тэкст на памяць.
Ч. на памяць байкі.
6. што. Выкладаць вусна перад аўдыторыяй.
Ч. лекцыі.
◊
Чытаць мараль (натацыі, павучанні) — гаварыць з кім-н. строгім тонам, робячы вымову, дакараючы за што-н.
|| зак. прачыта́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; -чы́таны.
|| наз. чыта́нне, -я, н., чы́тка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так, ж. (да 1—3 знач.) і прачыта́нне, -я, н. (да 1, 2, 5 і 6 знач.).