хто, каго́, каму́, каго́, кім, (аб) кім, займ.
1. пыт. Абазначае агульнае пытанне аб жывых істотах і пра стан каго-н.
Хто ідзе? Хто гэта? Каго ты прывёў?
2. Ужыв. ў знач. вылучальных або ўказальных займеннікаў: «каторы», «той».
Мала хто ўмеў так бегаць.
Многа зробіць, хто рана ўстане.
3. неазнач. Хто-небудзь, хтосьці (разм.).
Каб хто чуў, што ён гаварыў.
4. адносны. Падпарадкоўвае даданыя дапаўняльныя сказы.
У таго добрыя вынікі, хто стараецца працаваць.
5. адносны. Падпарадкоўвае даданыя дзейнікавыя сказы (пераважна пры наяўнасці ў галоўным сказе суадноснага слова «той»).
Хто пытае — той не блудзіць (прыказка). Хто сам на працы гарыць, той і людзям свеціць (прыказка).
6. адносны. Падпарадкоўвае даданыя азначальныя сказы; па знач. адпавядае слову «каторы».
Сабраліся ўсе тыя, хто разам ваяваў.
7. адносны. У спалучэнні з часціцай «ні» пачынае даданы ўступальны сказ.
Мы яго чакаем, хто б ён ні быў.
8. Ужыв. ў размеркавальным знач. пры супастаўленні членаў сказа і сказаў у знач.: «адно..., другое».
Хто спаў, а хто чытаў.