хоць.
1. злуч. уступальны. Падпарадкоўвае даданыя ўступальныя сказы, выступаючы ў знач.: нягледзячы на тое, што.
Х. было ўжо позна, ніхто не спаў.
Х. прыпякала сонца, вада ў рэчцы была халодная.
2. злуч. уступальны (звычайна ў спалучэнні з загадным ладам або інфінітывам). Ужыв. ў пачатку даданых сказаў, у якіх выказваецца дапушчэнне, вызначаецца крайняя мяжа, ступень праяўлення чаго-н., магчымасць якога-н. выніку.
Нікога не слухае, х. ты яго забі.
3. злуч. уступальны. Ужыв. пры супастаўленні сказаў або членаў сказа з узаемным выключэннем.
Бабка х. старая, але рухавая.
4. злуч. супраціўны. Указвае на абмежаванасць таго, аб чым гаворыцца; па знач. набліжаецца да злучнікаў «аднак», «але», «між тым».
Купіў, х. непатрэбна.
5. часц. ўзмацн.-вылуч. Ужыв. ў знач.: самае меншае, ва ўсякім выпадку.
Раскажы х. коратка пра сябе.
6. часц. ўзмацн.-абмежавальная (звычайна ў спалучэні з часціцай «бы»). Ужыв. ў знач.: нічога больш, акрамя гэтага, усяго толькі.
Х. бы крыху пацяплела.
Х. бы раз глянуць на яе.
7. часц. ўзмацн. Ужыв. ў знач.: нават, няхай нават.
Я х. заўтра гатова ў дарогу.
8. часц. вылуч. Ужыв. ў знач.: напрыклад.
Калі ты х. вернешся?
9. часц. ўзмацн. (у спалучэнні з неазначальным займеннікам і прыслоўем). Ужыв. ў азначальным знач.: любы, усякі, у любое месца, у любы час.
Я цяпер х. што з’ем.
Ён цяпер х. куды паедзе.
◊
Хоць бы і так — няма нічога дрэннага ў чым-н.
Хоць бы што каму (разм.) — ніяк не рэагуе, не звяртае ўвагі на каго-, што-н.
Хоць куды, у знач. вык. (разм.) — вельмі добры, выдатны ва ўсіх адносінах.