ультрагу́к, -у, мн. -і, -аў, м. (спец.).

Гук, утвораны ваганнямі высокай частаты (больш за 20 кГц), не ўспрымальны вухам чалавека.

|| прым. ультрагукавы́, -а́я, -о́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)