трупце́ць, 1 і 2 ас. звычайна не ўжыв., -ці́ць; незак. (разм.).

Утвараць глухі нячысты гук (пра надтрэснуты посуд).

Гаршчок трупціць.

|| наз. трупце́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)