сцяна́, -ы́, мн. сце́ны і (з ліч. 2, 3, 4) сцяны́, сцен, ж.
1. Вертыкальная частка будынка, памяшкання.
Цагляная с.
Драўляная с.
2. Высокая агароджа.
Гарадская с.
3. чаго або якая. Стромая бакавая паверхня чаго-н.
С. акопа.
4. адз., перан., чаго. Суцэльная маса чаго-н., якая ўтварае перашкоду, заслону для чаго-н.
С. з церняў.
С. дажджу.
◊
Ілбом сцяны не праб’еш (разм.) — пра марныя спробы дасягнуць чаго-н.
І сцены вушы маюць (разм.) — папярэджанне аб асцярожнасці, бо могуць падслухаць.
Лезці на сцяну (разм., неадабр.) — моцна раздражняцца.
Свае сцены (разм.) — пра свой дом.
Ставіць да сцяны каго (разм.) — расстрэльваць.
Сцяна да сцяны (разм.) — у непасрэднай блізкасці, па суседстве (жыць, знаходзіцца і пад.).
Як за каменнай сцяной (разм.) — пад надзейнай аховай (жыць, адчуваць сябе).
Як у сцяну гарохам каму што (разм., неадабр.) — не рэагуе, не звяртае ўвагі на сказанае.
|| памянш. сце́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.
|| прым. сце́нны, -ая, -ае (да 1 і 2 знач.) і сценавы́, -а́я, -о́е (да 1 і 2 знач.).
Сценная ніша.
Сценавыя блокі.