скака́ць, скачу́, ска́чаш, ска́ча; скачы́; незак.
1. Рабіць скачкі, хутка рухацца, падскокваючы.
Дзеці скачуць на лузе.
Заяц скача па канюшыне.
С. на адной назе.
2. Адскокваць убок або ўверх, стукаючы аб што-н. цвёрдае.
Мячык скача па тратуары.
3. Міжвольна дрыжаць, трэсціся (пра часткі цела, твару; разм.).
Калені скакалі ад страху.
На шыі скача жылка.
4. Ехаць наўскач.
С. на кані праз выган.
5. (1 і 2 ас. не ўжыв.), перан. Рэзка змяняцца (разм.).
Гутарка скакала з адной тэмы на другую.
Тэмпература ў дзіцяці скача.
Цэны скачуць.
6. Танцаваць (разм.).
С. польку.
7. Часта мяняць месца работы, вучобы (разм.).
С. з аднаго завода на другі.
◊
Скакаць пад чыю дудку (неадабр.) — падпарадкоўвацца чужой волі.
|| аднакр. скакану́ць, -ну́, -не́ш, -не́; -нём, -няце́, -ну́ць; -ні́ (да 1, 2 і 5 знач.; разм.), ско́кнуць, -ну, -неш, -не; -ні (да 1, 2, 5 і 7 знач.) і ско́чыць, -чу, -чыш, -чыць (да 1 і 5 знач.).
|| наз. скака́нне, -я, н. і скок, -у, м. (да 4 знач.).