свой, свайго́, м.; свая́, сваёй, ж.; сваё, свайго́, н.; мн. свае́, сваі́х.
1. займ. прынал. Які належыць сабе, мае адносіны да сябе, з’яўляецца асабістым набыткам.
Пабудаваць сваё жыллё.
Любіць сваю вёску.
Наведаць сваіх землякоў.
Выказаць свае адносіны да падзей.
Жыць са сваіх грошай.
Свая хатка — родная матка (прыказка).
2. Уласцівы толькі дадзенай асобе або прадмету; своеасаблівы.
У гэтай прапанове ёсць свае перавагі.
3. Уласцівы чаму-н., прызначаны менавіта для дадзенай акалічнасці, прадмета.
На ўсё свая пара.
На ўсё ёсць свае законы.
4. Родны або які знаходзіцца ў сваяцкіх, блізкіх ці сяброўскіх адносінах.
С. калі не дасць, то і не абгаворыць (прыказка). С. таварыш.
Пайсці да сваіх (наз.).
5. у знач. наз. сваё, свайго́, н. Тое, што належыць, уласціва каму-, чаму-н. (пра думку, справу, права, прывычкі і пад.).
Дамагчыся свайго.
Ён сваё дакажа (даб’ецца таго, да чаго імкнецца).
◊
Называць рэчы сваімі імёнамі — гаварыць адкрыта, не хаваючы праўды.
Не адступаць ад свайго — даказваць правату.
Не пры сваім розуме — пра псіхічна ненармальнага чалавека.
У свой час — своечасова.