по́ле, -я, мн. палі́ і (з ліч. 2, 3, 4) по́лі, палёў, н.
1. Бязлесная раўніна.
Гуляць па полі.
2. Засеяны або падрыхтаваны да пасеву ўчастак зямлі.
Кукурузнае п.
Рыхтаваць п. пад бульбу.
3. Вялікая роўная пляцоўка, спецыяльна абсталяваная, прызначаная для чаго-н.
Футбольнае п.
4. Работа, даследчая дзейнасць у прыродных умовах (спец.).
Геолагі летам у полі.
5. Прастора дзеяння якіх-н. сіл (спец.).
Магнітнае п.
Сілавое п.
6. перан., чаго і для чаго. Галіна, сфера дзейнасці, ніва.
Вялікае п. дзейнасці.
7. Асноўны колер, фон пад узорам.
Паркаль у белы гарошак на чырвоным полі.
8. звычайна мн. Чыстая палоса ўздоўж краю ліста ў кнізе, сшытку і пад.
Паметкі на палях сшытка.
9. звычайна мн. Шырокі бераг капелюша.
Капялюш з загнутымі палямі.
◊
Поле бітвы (высок.) — месца, дзе адбываецца бой.
Поле зроку — прастора, якую бачыць вока.
|| прым. палявы́, -а́я, -о́е (да 1—5 знач.).
Палявыя далі.
П. ігрок.
Палявая практыка.
Выплаціць палявыя (наз.).