накуро́дымець, 1 і 2 ас. не ўжыв., -міць; зак.

Вылучыць з сябе шмат куродыму, сажы; накурэць.

Лямпа накуродымела.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)