навічо́к, -чка́, мн. -чкі́, -чко́ў, м.

1. Чалавек, які ўпершыню з’явіўся дзе-н.

У клас прыйшлі два навічкі.

2. Той, хто ўпершыню пачаў займацца якой-н. справай.

Н. у ваеннай справе.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)