лаві́ць, лаўлю́, ло́віш, ло́віць; ло́ўлены; незак.
1. Хапаць, імкнуцца схапіць каго-, што-н. на ляту.
Л. мяч.
2. Імкнуцца дагнаць, схапіць таго, хто (тое, што) аддаляецца, ухіляецца.
Л. хлопцаў.
3. Намацваючы, адшукваючы, браць, затрымліваць.
Л. у цемры матчыну руку.
4. Здабываць (рыбу, звяроў, птушак) з дапамогай спецыяльных прыстасаванняў.
Л. вудай.
5. Вышукваць, высочваць каго-, што-н., каб спыніць, затрымаць; старацца заспець.
Л. дырэктара.
Л. таксі.
6. Высочваць, каб арыштаваць, абясшкодзіць.
Л. шпіёна.
7. Не прапускаць магчымасці для ажыццяўлення чаго-н., выбраць зручны момант.
Л. кожную хвіліну.
8. перан. Успрымаць слыхам, зрокам, розумам; убіраць у сябе, паглынаць, затрымліваць.
Л. кожнае слова.
Л. погляд.
9. перан. Настройваць радыёпрыёмнік на пэўныя хвалі, прымаць радыёсігналы (разм.).
10. перан., каго (што) на чым. Раптоўна спыняць увагу на чым-н. сказаным, зробленым, выкрываць, абвінавачваць.
Л. на хлусні.
◊
Лавіць на слове — прымусіць каго-н. зрабіць або паабяцаць зрабіць што-н. з таго, аб чым было сказана.
|| зак. злаві́ць, злаўлю́, зло́віш, зло́віць; зло́ўлены.
|| наз. ло́ўля, -і, ж. (да 4, 6 знач.).