Verbum

жыць, жыву́, жыве́ш, жыве́; жывём, жывяце́, жыву́ць; жыў, жыла́, -ло́; незак.

1. Быць жывым, існаваць, знаходзіцца ў працэсе жыцця. Доўга ж. Расліны не могуць ж. у цемнаце.

2. перан., чым і без дап. Быць ажыўленым, абуджаным чым-н., поўным руху. Дарога дзень і ноч жыла.

3. Існаваць, мець месца (пра думкі, пачуцці і пад.). У народзе жыве ўпэўненасць у перамозе справядлівасці.

4. Знаходзіцца, пражываць дзе-н., сярод каго-н. Ж. у Мінску.

5. чым, з чаго і на чым. Падтрымліваць сваё існаванне чым-н. Ж. сваёй працай. Ж. з агарода.

6. перан., кім-чым. Быць захопленым, занятым кім-, чым-н. Ж. надзеяй. Ж. тэатрам. Ж. дзецьмі.

7. кім і з прысл. Весці які-н. спосаб жыцця, знаходзіцца ў тых або іншых умовах. Ж. багата. Ж. весела. Ж. бабылём.

8. Быць у якіх-н. ацносінах з кім-н. Ж. дружна з суседзямі. Ж. душа ў душу.

◊

Жыць з мазаля (разм.) — здабываць сродкі для жыцця сваёй уласнай працай.

Жыць чужым розумам — прытрымлівацца чужой думкі, не маючы сваёй.

Жыць як набяжыць (прымаўка) — жыць так, як дыктуюць абставіны.

Няхай жыве! — пажаданне поспеху, росквіту.

(Сам) Бог жыве — пра добрыя ўмовы жыцця, працы.

У горы жыць ды з перцам есці (прымаўка; іран.) — пра жаданне мець што-н. пры адсутнасці ўмоў.