гавары́ць, -вару́, -во́рыш, -во́рыць; -во́раны; незак.
1. Валодаць вуснай мовай, валодаць якой-н. мовай, вымаўляць словы.
Дзіця яшчэ мала гаворыць.
Г. па-іспанску.
Манера г.
2. што і без дап. Выражаць думкі, паведамляць.
Г. праўду.
Г. павольна.
Газета гаворыць пра дасягненні беларускіх ільнаводаў.
3. аб кім-чым. Выказваць думку, меркаванне, абмяркоўваць што-н.
Аб поспехах айчыннай касманаўтыкі гаворыць уся краіна.
4. з кім. Весці гутарку, размаўляць.
Г. з табою немагчыма.
5. перан., пра што, аб чым і за што. Сведчыць, паказваць на што-н.
Гэты выпадак гаворыць пра многае.
Гэта гаворыць само за сябе.
6. (1 і 2 ас. звычайна не ўжыв.), перан., у кім. Праяўляцца ў чыіх-н. паводзінах, словах і пад.
У ім гаворыць сумленне.
◊
Гаварыць на розных мовах — не разумець адзін аднаго.
|| зак. сказа́ць, скажу́, ска́жаш, ска́жа; скажы́; ска́заны (да 2 і 3 знач.).
|| наз. гаварэ́нне, -я, н. (да 1—4 знач.).