во́ля, -і, ж.

1. Здольнасць ажыццяўляць свае жаданні, пастаўленыя перад сабой мэты. Сіла волі. Выхаванне волі.

2. да чаго. Свядомае імкненне да ажыццяўлення чаго-н. В. да перамогі.

3. Жаданне, патрабаванне. Дыктаваць сваю волю. Апошняя в. (запавет).

4. Улада, права. Гэта ў тваёй волі. Ваша добрая в. або в. ваша (рабіце, як лічыце патрэбным). На волю лёсу (без падтрымкі, дапамогі, нагляду).

5. Свабода ў праяўленні чаго-н. Даць волю пачуццям. Рукам волі не давай (не біся).

6. Свабода, незалежнасць; проціл. няволя. Змагацца за волю і незалежнасць народа.

7. Становішча, пры якім жыццё чалавека, жывёл, птушак не абмежавана ўмовамі зняволення. Выйсці на волю. Выпусціць жураўля на волю.

8. Прастор, прыволле. Тут дзецям в.

|| прым. валявы́, -а́я, -о́е (да 1 і 4 знач.). Валявыя рашэнні.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс, часткова)