благата́, -ы́, ДМ -гаце́, ж. (разм.).

1. гл. благі.

2. Благі, дрэнны чалавек.

Добраму чалавечку добра і ў запечку, а благаце — блага і на куце (прыказка).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)