адзіно́чка, -і, мн. -і, -чак.

1. Той, хто адзін, без сям’і, не ў пары. Адзіночкі харчаваліся ў сталовай.

2. ДМ -у, Т -ам, м.; ДМ -чцы, Т -ай (-аю), ж. Чалавек, які займаецца чым-н. адзін, працуе адзін, без удзелу, без дапамогі іншых. Саматужнік-а.

3. ж. Камера на аднаго зняволенага. Пасадзіць у адзіночку.

4. ж. Гоначная лодка з адным весляром. Байдарка-а.

○

Маці-адзіночка — жанчына, якая самастойна выхоўвае пазашлюбнае дзіця.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс, часткова)