адбі́цца, адаб’ю́ся, адаб’е́шся, адаб’е́цца; адаб’ёмся, адаб’яце́ся, адаб’ю́цца; адбі́ся; зак.
1. (1 і 2 ас. звычайна не ўжыв.). Тое, што і адламацца, адкалоцца.
Ручка кубка адбілася.
2. Даць адпор, абараніцца; вызваліцца; пазбавіцца.
А. ад ворага.
3. ад каго-чаго. Адстаць ад тых, з кім быў разам (разм.).
А. ў дарозе ад кампаніі.
4. ад каго-чаго. Парваць сувязь з кім-, чым-н., перастаць рабіць што-н., займацца чым-н. (разм.).
А. ад дому.
А. ад вучобы.
5. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Сустрэўшы на шляху перашкоду, змяніць свой напрамак на другі, адваротны (пра гукі, прамяні і пад.).
Крык адбіўся рэхам у гарах.
6. Адлюстравацца на гладкай, бліскучай паверхні.
Дрэва адбілася ценем у вадзе.
7. перан. Адлюстравацца ў вобразах, паняццях.
У лірыцы адбілася жыццё людзей.
8. (1 і 2 ас. звычайна не ўжыв.). Атрымаць вонкавае праяўленне, выявіцца (пра пачуцці, стан і пад.).
Трывога адбілася на твары жанчыны.
9. (1 і 2 ас. звычайна не ўжыв.). Выклікаць сабой якое-н. пачуццё; адазвацца; захавацца ў памяці.
Родныя далягляды навек адаб’юцца ў душы.
10. (1 і 2 ас. звычайна не ўжыв.), на кім-чым. Зрабіць уздзеянне, уплыў на каго-, што-н.
Цяжкая праца адбілася на здароўі.
11. (1 і 2 ас. звычайна не ўжыв.). Пакінуць адбітак.
На пяску адбіліся сляды ног.
◊
Адбіцца ад рук — перастаць слухацца, падпарадкоўвацца.
|| незак. адбіва́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца.