аблі́ць, абалью́, абалье́ш, абалье́; абальём, абальяце́, абалью́ць і аблію́, абліе́ш, абліе́; абліём, абліяце́, аблію́ць; аблі́ў, -ліла́, -ліло́; аблі́; аблі́ты; зак., каго-што.
1. Намачыць, разліўшы што-н.
А. настольнік супам.
2. Абдаць, паліць чым-н. з усіх бакоў ці зверху.
А. варам сечку.
3. перан. Ахапіць, напоўніць (святлом, пахам і пад.).
Сонца абліло двор святлом.
◊
Абліць граззю (памыямі) каго (разм., неадабр.) — незаслужана зняважыць, абняславіць.
Як халоднай вадой абліць — збянтэжыць, астудзіць чый-н. запал.
|| незак. абліва́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; наз. абліва́нне, -я, н.
|| звар. аблі́цца, абалью́ся, абалье́шся, абалье́цца; абальёмся, абальяце́ся, абалью́цца і аблію́ся, абліе́шся, абліе́цца; абліёмся, абліяце́ся, аблію́цца; аблі́ўся, -ліла́ся, -ліло́ся; аблі́ся; незак. абліва́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца.
А. слязамі (горка плакаць). Сэрца кроўю абліваецца (перан.: пра вялікае гора, пачуццё спагады да каго-н.).