адзіно́та, -ы,
1. Адасобленасць у выніку страты родных, блізкіх або ў выніку жадання пабыць асобна ад іншых. Жыць на адзіноце.
2. Бязлюднасць, сіратлівасць. Адзінотай веяла з палёў.
3. Стан адзінокага чалавека; адзіноцтва. Пачуццё адзіноты.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс, часткова)