звон назоўнік | мужчынскі род

  1. звона, званы, званоў, м. Ударны сігнальны падвясны інструмент (з медзі або меднага сплаву) у форме пустога ўсечанага конуса з падвешаным усярэдзіне ўдарнікам (языком).

    • Царкоўны з.
    • Пажарны з.
    • Званіць ва ўсе званы (таксама пераноснае значэнне: расказваць усім пра што-н.).

  2. звону. Гук, які ўтвараецца гэтым інструментам, а таксама металічнымі або шклянымі прадметамі пры ўдары.

    • З. касы.
    • З. шклянак.

  3. звону, пераноснае значэнне Погаласкі, плёткі.

    • Нечага было разносіць такі з. па сяле.

|| прыметнік: звонавы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)