Verbum

жар назоўнік | мужчынскі род

1. Гарачае вуголле без полымя.

   • Падгарнуць жару над скавараду.

2. Моцна нагрэтае паветра, спёка.

   • З кухні дыхнула жарам.

3. Павышаная тэмпература цела пры хваробе (размоўнае).

   • Хлопчык захварэў, яго цельца спальваў моцны ж.
   • Бегчы, як жару ўхапіўшы (размоўнае) — вельмі хутка імчацца.
   • Чужымі рукамі жар заграбаць (размоўнае неадабральнае) — не працуючы самому, карыстацца тым, што зрабілі іншыя.
   • Даць (задаць) жару (размоўнае) — моцна адчытаць каго-н.