вышыня назоўнік | жаночы род

  1. гл. высокі.

  2. Прастора і адлегласць ад якога-н. пункта або зямлі ўверх.

    • Глядзець у вышыню.
    • Ляцець на вялікай вышыні.
    • Узняць на вялікую вышыню што-н. (таксама пераноснае значэнне).

  3. Узвышша, пагорак.

    • Заняць вышыню.
    • Авалодаць вышынямі ваеннага майстэрства (пераноснае значэнне).

  4. У матэматыцы: адрэзак прамой, які злучае вяршыню геаметрычнай фігуры з яе асновай (або прадаўжэннем асновы) і перпендыкулярна яму.

    • В. трохвугольніка.
    • Быць на вышыні (размоўнае) — адпавядаць самым строгім патрабаванням.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)