вяртлюг, ✂, м. (спец.).

  1. Рухомы канец сцегнавой косці, які ўваходзіць у чашку таза.

  2. Злучальнае звяно дзвюх частак механізма, якое дазваляе адной з іх вярцецца вакол сваёй восі.

|| прым. вяртлюжны, ✂.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)