ваўкала́к, ✂, м.

Паводле паданняў — чалавек (часам мярцвяк), здольны абарочвацца ў воўка; пярэварацень.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)