валі́ць1,
-
Прымушаць падаць.
- Бура валіць лес.
- В. з ног.
- В. дрэвы (сячы, пілаваць;
спец. ).
-
Скідаць у вялікай колькасці, складаць без разбору.
- В. усё ў адну кучу (таксама
перан. змешваць неаднолькавыя рэчы, з’явы, не бачыць розніцы паміж імі).
- В. усё ў адну кучу (таксама
-
перан. , што, на каго-што. Перакладаць (адказнасць, віну, работуі пад. ) на каго-, што-н. (разм. ).- В. віну на другіх.
- В. усё на абставіны.
||
||
- В. лесу.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)