валі́ць1, ; незак.

  1. Прымушаць падаць.

    • Бура валіць лес.
    • В. з ног.
    • В. дрэвы (сячы, пілаваць; спец.).
  2. Скідаць у вялікай колькасці, складаць без разбору.

    • В. усё ў адну кучу (таксама перан. змешваць неаднолькавыя рэчы, з’явы, не бачыць розніцы паміж імі).
  3. перан., што, на каго-што. Перакладаць (адказнасць, віну, работу і пад.) на каго-, што-н. (разм.).

    • В. віну на другіх.
    • В. усё на абставіны.

|| зак. паваліць, і зваліць, .

|| наз. валка, .

  • В. лесу.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)