уверх, прысл.

  1. У вышыню, увысь; у напрамку да верхняй часткі чаго-н.

    • Полымя ўзвіваецца ў.
    • Сцежка вяла ў., на ўзгорак.

  2. Унутраным бокам наверх ці ніжняй часткай прадмета ўгору.

    • Вывернуць кажух у. шэрсцю.
    • На беразе ляжала лодка ў. дном.

  3. У напрамку да вытоку ракі, супраць цячэння.

    • У па Дняпры.

◊

  • Уверх дном (разм.) — не так, як трэба (пра ход спраў, парушэнне звычайнага парадку).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)