Verbum

упор назоўнік | мужчынскі род

1. гл. уперці, уперціся.

2. Прадмет, месца, у якое ўпіраюцца, падпорка.

   • Прылегчы на ў. і стрэліць.
   • У. для ног.

3. Ва ўпор —

   • 1) у непасрэднай блізкасці ад цэлі.
     • Стрэліць ва ўпор;
   • 2) адкрыта, без хітрыкаў (размоўнае).
     • Сказаць ва ўпор;
   • 3) пільна, прама і блізка.
     • Паглядзець на каго-н. ва ўпор.
     • Рабіць упор на каго-што або на кім-чым — звяртаць асаблівую ўвагу на каго-, што-н., падкрэсліваць значэнне каго-, чаго-н.