Verbum

труба​¹ назоўнік | жаночы род

1. Доўгі пусты ў сярэдзіне прадмет пераважна круглага сячэння, прызначаны для правядзення вадкасці, пары і пад.

   • Водаправодная т.

2. Духавы медны музычны інструмент з раструбам на канцы.

3. Канал у арганізме для сувязі паміж асобнымі органамі.

   • Еўстахіева т. (злучае поласць вуха з глоткай).

4. у знач. выказніка, каму-чаму і без дан. Справа дрэнь, гібель, пагібель (размоўнае).

   • Цянер нам — т.
   • Справа — т.
   • Вылецець у трубу (размоўнае) — разарыцца, застацца без грошай.
   • Хвост трубой (размоўнае жартаўлівае) — 1) аб паднятым і загнутым хвасце; 2) не сумаваць, не падаць духам, трымаць сябе самаўпэўнена.

|| памяншальная форма: трубка.

|| прыметнік: трубны.