трапіцца, ✂; зак.

  1. Выпадкова сустрэцца, надарыцца.

    • У лесе трапілася ўбачыць лісіцу.

  2. Дастацца.

    • Мне трапілася цікавая кніга.

  3. безас., з інф. Выпасці на чыю-н. долю, прыйсціся.

    • Трапілася бачыць жывога Янку Купалу.

◊

  • Трапілася чарвяку на вяку (разм. жарт.) — пра вельмі рэдкую ўдачу, шчаслівы выпадак.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)