тапор назоўнік | мужчынскі род
Прылада для сячэння ў выглядзе насаджанай на драўляную ручку металічнай лопасці з вострым лязом з аднаго боку і абухом з другога.
- З лесу даносіўся стук тапара.
- Хоць тапор вешай (размоўнае) — аб цяжкім, нясвежым паветры ў памяшканні.
|| памяншальная форма: тапорык.
|| прыметнік: тапорны.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)