тапор, ✂, м.

Прылада для сячэння ў выглядзе насаджанай на драўляную ручку металічнай лопасці з вострым лязом з аднаго боку і абухом з другога.

  • З лесу даносіўся стук тапара.

◊

  • Хоць тапор вешай (разм.) — аб цяжкім, нясвежым паветры ў памяшканні.

|| памянш. тапорык, ✂.

|| прым. тапорны, ✂.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)