Verbum

свой, ✂, м.; ✂, ж..

1. займ. прынал. Які належыць сабе, мае адносіны да сябе.

   • Любіць сваю вёску.
   • Наведаць сваіх землякоў.
   • Выказаць свае адносіны да падзей.
   • Жыць са сваіх грошай.
   • Не пры сваім розуме (пра псіхічна ненармальнага чалавека).
   • Называць рэчы сваімі імёнамі (гаварыць адкрыта, не хаваючы праўды).

2. Ўласны, які з’яўляецца асабістым набыткам.

   • Пабудаваць сваё жыллё.
   • Узяць не с. світэр.
   • Выкапаць свае буракі.

   • Свая хатка — родная матка (прыказка).

3. Уласцівы толькі дадзенай асобе або прадмету, своеасаблівы.

   • У гэтай прапанове ёсць свае перавагі.

4. Уласцівы чаму-н., прызначаны менавіта для данай дадзенай акалічнасці, прадмета.

   • На ўсё свая пара.
   • На ўсё ёсць свае законы.
   • У с. час (своечасова).

5. Родны або які знаходзіцца ў сваяцкіх, блізкіх ці сяброўскіх адносінах.

   • С. калі не дасць, то і не абгаворыць (прыказка).
   • С. таварыш.
   • Пайсці да сваіх (наз.).

6. у знач. наз. сваё, свайго, н. Тое, што належыць, уласціва каму-, чаму-н. (пра думку, справу, права, прывычкі і пад.).

   • Не адступаць ад свайго (даказваць правату).
   • Ён сваё дакажа (даб’ецца таго, да чаго імкнецца).
   • Дамагчыся свайго.