стралец, ✂, м.

  1. У рускай дзяржаве 16—18 стст.: ваеннаслужачы асобага пастаяннага войска.

  2. Тое, што і стралок (у 1 знач.; разм.).

|| прым. стралецкі, ✂.

  • С. бунт.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)